Sos contos de mastru Franzischeddhu, de Luciano Carta.
Sos cunfrades fint totu disisperados. Su deghe de maggiu, pagu primma de sa parzessone po che torrare santu Bachis a sa cresia sua, intrandheche su Santu dae sa cresia finzas a sa sagristia, sendhe sa zanna meda bassa, aiant iscuttu sa conca de s’istatua e si che fit istaccada dae su corpus. Po non si ndh’abbizzare su preideru e sa zente, l’aiant addrolliada a sa bella menzus e che l’aiant torrada a sa cresia sua in sa parzessone solenne. Però sa conca de s’istatua cheriat acconza bene, sinono si ndhe fint abbizzados totu e fit istada una ’irgonza.
Mastru Franzischeddhu, mancari esseret meda brulleri, fit meda religiosu. Sos cunfrades andhados dae issu po li narrer su dannu e los cunsizzare comente che ponnere sa conca de su Santu a postu.
Su Presidente de su Comitadu e sos cunfrandes l’ant pregadu:
“Mih! Mastru Francischè, faghìde una cosa bene fatta gasi chi sa zente e su preìderu non s’abbizent chi sa conca si ch’est istaccada.
E mastru Franzischeddhu, a sa manera sua, at rispostu:
“Istade tranquillos, appo a faghere unu triballu chi non si ndh’at abbizzare mancu santu Bachis etotu!”.
Sos conticheddos de bidda (de donnia bidda) unin semper prenos de ironia e de bonu sensu. Chistionande de Santos m’amento chi sos mannos, po narrer chi A IRBALLIARE NON CHERET IMPARU, ca finas Missennore podiat irballiare, naban puru: DE CUSSA LINNA AN FATU SOS SANTOS, e finzas NEMOS NEAT DE CUSS’ ABBA NON BIBO.
Custu m’as amentau. Ti cherio narrer puru, si mi perdonas, chi “a sa bella menzus” mi paret unu modu a s’italiana, e diat tocare a li ponner carcatera allega,cumpodende. Ti lu so nande ca su limbazu tuo M’ AGGRADAT!